Woensdag 9 februari, donderdag 10, vrijdag 11, zaterdag 12

We vliegen in twee uurtjes naar de hoofdstad Buenos Aires, wat zowaar nog warmer blijkt te zijn dan Salta. We komen aan op Aeroparque, het kleine vliegveld van BA waar de binnenlandse vluchten landen. Het is er spitsuur als we landen, wat betekent dat het nogal lang duurt voor de bagage van de band af rolt en dat het vervolgens een goed uurtje wachten is op een taxi de stad in. De imposante, gigantische stad raast aan ons voorbij en we klappen op bed in ons hotel dat aan de Avenida de Mayo ligt, op steenworp afstand van de Avenida 9 de Julio, volgens sommige tellingen de breedste straat ter wereld. We hebben met een paar mensen die we op onze Salartour ontmoetten een nogal onduidelijke afspraak om samen te gaan eten in La Cabrera. We zijn erg moe en weten niet of er daadwerkelijk mensen gaan komen, maar besluiten toch te gaan, de verhalen over het restaurant (van een echte Porteño) zijn namelijk onweerstaanbaar. Zo blijkt het ook te gaan. Bij aankomst straat er een enorme groep mensen buiten te wachten om naar binnen te mogen – niemand die wij kennen. Het is inmiddels 21 uur en we besluiten om ons op de lijst te laten zetten. Niet veel later wordt het eerste glas champagne in onze handen gedrukt, wat het wachten enorm veraangenaamt, tot ons tafeltje om 23:00 uur vrijkomt. We doen onze bestelling en vervolgens verschijnt er zeker een halve kilo vlees per persoon op tafel, voorzien van allemaal garnituren waar je alleen van kunt dromen. Verrukkelijk!

De dagen in Buenos Aires vullen zich, naast met het goede eten, met wandelingen door de stad, door de verschillende wijken, drankjes op terrasjes, een museumbezoek, het Plaza de Mayo en een bezoek aan het wellnesscenter van ons hotel. (Vraag ons hier later eens over voor wat hilariteit.) Ook besluiten we een dagje Uruguay aan te doen, met de boot ben je in een uurtje aan de overkant van de Rio de la Plata. Goed voor nieuwe stempels in ons paspoort en een adempauze in de hectiek van de grote stad.

Zondag 13 februari

Onze tocht naar het zuiden begint! Patagonie, here we come! We vliegen naar El Calafate, een plaatje in de uitgestrekte middle of nowhere, dat leeft bij de gratie van toeristen die de Perito Moreno gletsjer bezoeken. Niettemin verblijven we er in een fijn hotel aan het Lago Argentino. Hier blijken ook zowaar supergoede restaurants te vinden, daarnaast is een belangrijk kenmerk de voormalige landingsbaan die zich in de nieuwbouwwijk van het dorp bevindt, en tegenwoordig dienst doet als baan om te testen hoe hard je auto kan rijden. Ons hotel is ver van het centrum en de route gaat over deze landingsbaan; de taxichauffeurs maken er dan ook dankbaar gebruik van.

Maandag 14 februari

s Ochtends lijkt het eerst nog prutweer als we opstaan. We stappen met een twintigtal andere mensen in een forse bus. We gaan richting het Parque Nacional Los Glaciares… gletsjers kijken dus. Of eigenlijk eeentje: de Perito Moreno. De ijsformaties die we onderweg zien drijven, maken al veel goed. Wanneer we de Perito Moreno bereiken, stopt het met regenen en later op de dag breekt zelfs de zon door! Wat een machtig gezicht: een enorme ijsmassa varierend in de kleuren sneeuwwit tot helblauw. Dit kun je niet met woorden omschrijven, maar moet je eigenlijk zelf een keer gaan zien. De gletsjer is niet alleen een feestje voor onze ogen, maar zeker ook voor onze oren: het krakende ijs dat zich langzamerhand voortbeweegt en waar als gevolg daarvan zo af en toe een brokje danwel een enorme ijsschots vanaf breekt en met een ruisend geluid meters naar beneden valt, het water raakt met een knal door de waterspiegel breekt en vervolgens weer boven komt drijven, dat geluid kun je amper omschrijven en dat moet je echt zelf een keer gaan horen.

Dinsdag 15 februari

We waren gisteren zo onder de indruk dat we vandaag besluiten om ook de andere gletsjers in de buurt met een bezoekje te gaan vereren, met een boot welteverstaan. Niet geheel ongevaarlijk, als je bedenkt dat je onderweg nogal wat ijsschotsen tegenkomt en dat slechts 15% van de ijsschots zich boven het wateroppervlak bevindt. Ook dit keer zijn de gletsjers prachtig!

s Avonds eten we in de derde vestiging van Casimiro Bigua. Dit moeten we even uitleggen want we houden natuurlijk niet van twee keer op dezelfde plek eten, en dat doen we nu ook niet. Op de eerste avond in Calafate hebben we gegeten bij een ´fine dining´ restaurant genaamt CB. We hadden daar het menu degustacion genomen, vijf gangen met vijf verschillende wijnen. Dit was zo goed gemaakt en geserveerd dat we besloten om de volgende dag naar hun tweede restaurant te gaan; een Italiaan. Ook daar een heerlijk stukje pizza gegeten. Nu de derde dag gaan we naar hun laatste restaurant, het vleeshuis, waar de koeien en schapen boven het vuur uitgespannen staan. Een heerlijk stuk vlees en we kletsen met de mensen naast ons, een Brits stel van 60 dat in Nederland heeft gewoond.

Sowieso zijn de mensen die we hier tegenkomen van een compleet ander kaliber dan de mensen die we in Peru en Bolivia tegenkwamen. Dat waren voornamelijk jonge mensen, twintigers die op een lange reis zijn; die mensen zijn hier op een hand te tellen. Dit is het gebied waar oude mensen een paar weken naartoe komen om van de natuur te genieten. Dat maakt de sfeer hier anders. Als natuurliefhebbers voelen we ons in ieder geval ook hier goed op onze plaats!

Woensdag 16 februari

Vandaag op weg naar Chili! Het land waar we het kortste verblijf gaan hebben, of liever het kortste verblijf dat ook een overnachting behelst. Voor mijn gevoel is Chili eigenlijk onderdeel van Argentinie. Het is een lange slurf land dat best de westkust van Argentinie zou kunnen zijn. Ze delen ook Patagonie, Tierra del Fuego en goede wijn dus ik ben zeer benieuwd wat er eigenlijk anders is. We nemen afscheid van ons hotel met schitterend uitzicht op het Lago Argentino en reizen naar de busterminal, vanwaar stipt om half negen onze bus vertrekt. Rond twaalven zien we dan de grens! Zoals de hele grens tussen Argentinie en Chili (per definitie, echt: http://en.wikipedia.org/wiki/Boundary_treaty_of_1881_between_Chile_and_Argentina#Treaty ) ligt ook deze in een bergpas met aan weerszijden een grensovergang. Ook in dit Argentijnse grenshuisje zijn maar twee mensen aan het werk. Het duurt dus een uurtje voordat de hele bus volgestempeld is. We maken ons hart vast, want Chili staat bekend om ferme controles. We zien hier ook meteen een bord waar nog een keer staat dat je boetes krijgt als je fruit probeert mee te nemen. Van eerdere reisgenoot Ross haden we al gehoord dat ze dit ook echt doen, braaf hebben we dus al ons eten en drinken achtergelaten. De grensovergang gaat echter verrassend soepel. Ja, onze bagage gaat door een scanner, maar al met al gaat dit niet langzamer dan anders. Het zal wel alleen bij de noordelijke grenzen moeilijk zijn! Daarna komen we vrij snel aan in Puerto Natales, een havenstadje, en verblijven in een klein familiehotelletje. We lunchen in een echte gringo hangout en lopen door het compacte stadje, doen wat boodschappen voor de volgende dagen, eten s avonds bij het beste restaurant van de stad ceviche, struisvogel en centollasalade, en gaan dan lekker naar bed!