Braamt – Millingen a/d Rijn
13 augustus

Voor het begin van dit extra lange weekendje gaan we weer met alle soorten openbaar vervoer naar het dorpje Braamt. De vorige keer dat we hier waren, hadden we bij herberg Graaf Hendrik (“waar die gehandicapten werken”) nog een (ijs)thee gehaald. Vandaag was het echt Hollands zomerweer: grijs. We liepen meteen Montferland in. Een bebost gebied dat in zijn geheel een verhoging in het landschap vormt. Wij beklommen de Hettenheuvel (73m!) en wurmen ons door een heel smal paadje, bijna niet te vinden.


Kilometers lang lopen we door het bos, tot we voor het eerst bij de GRENS komen. De grenspalen staan ons op te wachten. Geen slagboom of paspoortcontrole, toch voelt het als een belangrijke lijn op de grond, terwijl er niet eens een lijn is. We zien tientallen grenspaaltjes. We lopen Duitsland binnen en na een tijdje bereiken we het schitterende plaatsje Hoog (jaja, Hoch) Elten, waar we een kopje thee met appeltaart gaan eten. (Moeten we nou Duits of Nederlands praten? Laten we het gewoon in het Duits proberen, we zijn tenslotte in Duitsland. Oh ze spreekt Nederlands. Ik heb niet eens door of ze nou Nederlands of Duits is. Nee joh, ze is Duits. He, de kaart is tweetalig. Het is wel duur, we zijn vast nog in Nederland.) Net na Hoog Elten kruisen we opnieuw de grens en wandelen we weer Nederland binnen, gelijk waar de Rijn ook Nederland binnenstroomt: het dorpje Spijk. We zien de recordhoogwaterstanden van de afgelopen eeuw en een drijvende Spar.
We vervolgen onze weg een paar kilometer langs de Rijn en komen door een paar steenfabrieken, waarna we het dorpje Tolkamer binnenlopen. Ook hier worden we geconfronteerd met wat waterstanden. Na nog meer Rijn en nog meer steenfabrieken wijken we even van het asfalt af en lopen door de uiterwaarden heen, tussen een kudde wilde koeien door. We lopen langs een verstopt Canadees begraafplaatsje en na nog een paar kilometer komen we aan bij het veer ‘Pannerden’ naar Millingen. Uiteraard vertrekt de boot voor onze neus en moeten we een uur wachten in de stromende regen. Maar, niet getreurd, iets voor de geplande tijd komt de boot opnieuw en we belanden in Millingen.
Een leuk dorpje, en de plek waar we blijven slapen zal ons in ieder geval het meeste bijblijven van het dorp. We slapen, en eten, bij een ondernemend stel dat sinds kort een mooi huis in het dorp had betrokken. We delen de tafel met de dame en heer des huizes, en twee andere gasten die speciaal voor dit B&B uit Leiden waren overgevlogen. Een aangename avond met goed eten en daarna lekker slapen. Aanrader!
Millingen a/d Rijn – Groesbeek
14 augustus
Het ontbijt is eveneens uitstekend, met biologische ‘leuke’ jammetjes, een eitje, diverse biologische kazen van diverse boerderijtjes uit de omgeving en zelfgebakken brood.
Als we Millingen uitlopen, begint het te regenen. En nog wat regen, en nog wat regen. We zien eigenlijk niet zo veel. Maar, zo hadden wij ons het hier ook voorgesteld (no offense natuurlijk richting mensen die daar wonen). We lopen kilometers lang op de grens door polders. (De oplettende lezer heeft misschien al een paar maanden geleden opgemerkt dat kilometers door polders lopen niet bepaald onze voorkeur heeft. Wij halen meer plezier uit licht glooiende bossige omgevingen, inderdaad, Lord of the Rings-achtige landschappen. Dat gezegd hebbende heeft het noorden van Groningen ons toch destijds positief verbaasd. U ziet, over smaak valt niet te twisten – behalve dus hier.)
Even een sidebar. Het Pieterpad wordt gesignpost door zgn. ‘rood-witjes’. Deze kleine versie van de vlag van Polen vindt u overal langs de route terug; op bomen, planken, speciaal daarvoor aangebrachte paaltjes en af en toe op een meer originele plek. De verschillende gebieden van het land hebben duidelijk ieder een eigen ‘rood-witjesmanager.’ De meer enthousiasten onder hen zullen bij elke kruising op de twee andere wegen een groot kruis plaatsen, ten teken dat dat dus niet de bedoeling is. In andere streken zult u tevergeefs in het bos verdwalen als u niet geholpen wordt door het Pieterpadboekje, iets wat ons vanuit commerciele overwegingen de betere strategie lijkt. In weer andere streken vinden we het Pieterpad geprofessionaliseerd, als onderdeel van de duurdere provinciale subsidiewandelbeweging. Slimme ondernemers langs de route misbruiken de rood-witjes door deze naar hun taveerne of picknicktafel te laten leiden. Einde sidebar.


In Leuth drinken we een kopje koffie.
Kort na Leuth belanden we via een zeer ouderwets aandoende stenen brug weer in Duitsland. Dit keer zien we meteen op de grens een Duits verkeersbord dus weer is het een ‘spannende’ grens. We arriveren vrij snel in Zyfflich, een voornamelijk door Nederlanders geannexeerd grensdorp dat in Duitsland bekend schijnt te staan vanwege het feit dat u het geheel achteraan in het telefoonboek vindt. Nadat de makelaars van Zyfflich ons uitgezwaaid hebben lopen we weer richting Nederland, via een meertje op de grens dat het ‘Wyler meer’ heet, eigenlijk een oude loop van de Rijn.
En dan begint het. De Berg. Een echte berg, die misschien niet het hoogste punt is tot nu toe, maar wel de steilste. De Duivelsberg is 76 meter hoog en ligt in gebied dat een paar keer van land is gewisseld in de (recente) geschiedenis. We lopen gemütlich over deze berg en klimmen en dalen en klimmen weer door een mooi gebied dat 66 jaar geleden toneel was voor een van ‘s lands bloederigste veldslagen. Jawel, we zijn in oorlogsgebied aangekomen. We passeren de indrukwekkende Canadese begraafplaats (Here lies a soldier of the Great War, etc etc). Honderden, nee duizenden graven op rij.
We komen aan in Groesbeek, een dorp waarvan je je afvraagt of het het allemaal wel waard was, en worden vriendelijk ontvangen door onze gastvrouw voor vanavond, een dame in een bloemetjeshuis. Met een bloemetjestuin, en ook een bloemetjeskeuken, etc, het is heel erg leuk en mooi maar wel erg bloemerig, in ieder geval een oase in de nieuwbouwwijk waar verder de natuur ver te zoeken is. Dus: fijn, we lopen daarna het dorp in om wat te eten te scoren. Dit is lastig, er is iets wat er OK uitziet maar daar is het allemaal gereserveerd, ofzo, en sinds de invoering van het rookverbod kan je ook niet meer comfortabel op een terras zitten dus we zoeken wat anders en komen uiteindelijk UITERAARD bij de plaatselijke pizzeria slash shoarmatent terecht. De pizza smaakt niet, maar we hebben wel uitzicht op het leuke restaurantje. Terug in de B&B kijken we naar Zomergasten met Lilian Gonçalves (sp?) en vallen bloemerig in slaap.


Groesbeek – Gennep
15 augustus

Drie dagen dus, want we moeten wel voor het einde van het jaar klaar zijn, en anders komen we er nooit. Deze dag is eigenlijk een bonusdag, want maar 15 kilometer, hoewel we wel eerst van de nieuwbouwwijk naar het beginpunt van de route moeten lopen. We lopen meteen het bos in. Hee, we kennen het hier! Iets minder dan een jaar geleden deden we een NS-wandeling in de buurt van Groesbeek, wat ons zo verblijdde dat we uiteindelijk besloten om het hele Pieterpad maar te gaan lopen. Ahhh, zoete herinneringen. Maar nu lopen we dus een stuk dat we al eerder gelopen hebben, dat is niet heel erg want het is hier gewoon mooi.
We lopen over de St. Jansberg.
Sidebar. Even over honden. U weet misschien dat wij niet zo van honden houden als zij van ons, maar we gunnen het mensen die zichzelf graag het leven moeilijk maken natuurlijk. Maar dan moeten ze wel een poepschepje meenemen en ervoor zorgen dat ze ons niet bespringen, en bovendien, lezen. Lezen? Lezen – veel van de schitterende plekjes waar we komen zijn door de eigenaar opengesteld, maar wel met een bordje ‘Honden aan de lijn’. Vriendelijk dus van die eigenaar, die het mensen dus mogelijk maakt om daar te lopen. Daar verwacht je toch een soort dank voor, en respect voor de regels die de eigenaar heeft opgesteld, nou dus niet van hondenbezitters want die doen alsof ze niet kunnen lezen en laten hun vuilnisbak gewoon door de kudde Schotse hooglanders heenrennen. (Niet alle hondenbezitters natuurlijk, maar mensen die geen hond hebben houden hem wél allemaal aangelijnd.) Einde sidebar.


Na de St. Jansberg komen we weer op de grens. We lopen een mooi stuk langs deze grens, een fijn fietspad met aan de ene kant een bosrand (het Reichswald) en aan de andere kant oerhollandse boerderijen. Bij grenspaal 583 slaan we rechtsaf en zeggen we Duitsland even vaarwel. In een rechte lijn lopen we door boers gebied op Gennep af en we realiseren ons dat we in het noorden van Limburg zijn aangekomen. De laatste provincie van het Pieterpad! We kopen natuurlijk een halve vlaai in het, overigens zeer mooie, centrum van Gennep en eten deze in de trein op.