Vrijdagavond. We hebben mijn moeder aan de telefoon. “En waar gaan jullie dan overnachten?” Deze vraag begrijpen we niet. Overnachten? We gaan gewoon in één keer lopen. “Jaja.” Mijn moeder barst in lachen uit. “Hebben jullie ook geen slaapzak?” Slaapzak, hoezo slaapzak. Het is november en het heeft de hele dag pijpenstelen geregend. We zullen wel iets missen; mijn moeder heeft tenslotte alle paden van Nederland al bewandeld. We zijn in pittoresk Pieterburen, waar precies één ondernemer het zijn taak heeft gemaakt om de Pieterpadtoeristen van een slaapplek, hapje, drankje te voorzien. In hotel ‘Waddenweelde’ hebben we een kamer die aandoet als een Center Parcs bungalow. In café ‘Bij de Buren van Pieter’ krijgen we wat nootjes en een glaasje Wadwater van het huis. Het ontbijt, krijgen we te horen, is morgen in restaurant ‘Waddengenot’ aan de overkant.
Zaterdagochtend besluiten we, voordat we daadwerkelijk gaan wandelen, nog even naar de Waddenzee te rijden. Dit bleek lastiger dan verwacht:
De Mini accepteert gelaten dat hij als 4×4 wordt gebruikt, maar een doorgaande weg naar de zeedijk vinden we niet. Door de hevige regenval van de afgelopen 24 uur is alles om ons heen veranderd in een diepe, diepe blubber. Verstand wint het van emotie en we rijden terug naar het hotel, waar we om 08:45 beginnen aan de eerste etappe van het Pieterpad!
Deze dag is eigenlijk twee etappes. Het is misschien discutabel verstandig om op de eerste dag, ongetraind, twee etappes achter elkaar te lopen. Toch vonden we dat dat wel kon omdat de eerste van de twee 11 km is en de tweede 19 km. Niet vies van een beetje zelfoverschatting leek dit ons prima te doen.
De eerste 11 km, van Pieterburen naar Winsum, is een redelijke rechte lijn. Het Groningse platteland bestaat voornamelijk uit landbouwgrond die van elkaar worden gescheiden door asfaltwegen. We lopen dus voornamelijk over asfalt, waar weinig auto’s langskomen, behalve af en toe een 120 rijdende boerenzoon.
Voor ons gevoel bijzonder snel komen we aan in Winsum:
De tweede etappe, van Winsum naar Groningen, is een stuk langer met 19km.
Voordat we aan deze etappe beginnen, halen we nog snel een literpak sinaasappelsap welke we in 5 minuten achterover slaan. Vrijwel direct buiten Winsum wekt de routebeschrijving onze verbazing door te tekst Aan het einde de verharde weg schuin naar rechts oversteken, over het hek klimmen en via een weiland met bordje “wandelen toegestaan” verder rechtdoor gaan. Na een korte vertwijfeling klimmen we inderdaad het hek over en bereiken een modderpoel waarvan slechts de contouren in combinatie met de aanwezigheid van enkele grassprieten doen vermoeden dat dit afgelopen zomer inderdaad nog een weiland geweest zou kunnen zijn.
Daarna vervolgen we onze weg zuidwaarts langs verschillende boerderijen en gehuchten. Wat opvalt is dat de mensen die we op onze route tegenkomen ons keer op keer ontzettend vriendelijk groeten. Ook IJsbeer maakt al snel vrienden.
Na een tocht die misschien iets langer is dan eigenlijk verstandig was geweest komen we aan bij het bordje Groningen:
Vanaf hier is het echter nog vijf kilometer naar het eindpunt – het station. We verkijken ons op de afstand. Teuns voeten doen pijn aan alle kanten. Eindelijk is het tijd voor lunch: een Subway broodje heeft nog nooit zo goed gesmaakt…
21 December 2010 at 00:46
Hoi Teun en Annette. Wat hebben jullie een super mooie website!!! Ook erg leuke berichten tot nu toe! Heel veel plezier met jullie reis en stuur oma af en toe een kaartje. Ik hoop dat jullie af en toe een bericht plaatsen zodat ik jullie kan volgen:-) Daarnaast hoop ik natuurlijk dat de sneeuw niet blijft liggen en voor mega vetragingen gaat zorgen. Geniet ervan: de world is yours!! Groeten Chantal.