Verrassend: Lima. Van alle hoeken en gaten gewaarschuwd dat dit de saaiste en gevaarlijkste stad op het zuidwestelijk halfrond zou zijn, maar dat viel eigenlijk wel mee. Sterker nog, Lima is prima! Ons hotel was in de upmarket wijk Miraflores (Kijk, bloemetjes!) waar ook een leuke boulevard, honderdduizend hotel/casino´s en een mall naar Amerikaans voorbeeld was. Hoewel we beiden nog nooit aan de westkust van de VS zijn geweest moesten we Lima wel hiermee vergelijken.

Gegeten. Ceviche. Rauwe vis met ui, limoensap en mais. In verschillende vormen. Mensen die ons een beetje kennen weten dat we niet echt van rauwe vis, in wat voor vorm dan ook, houden. Toch geprobeerd (in het duurste restaurant van Peru) en de meningen waren verdeeld. Cuy. Cavia dus. Een lokale delicatesse. Smaakt naar babi pangang. Krab. Vliegtuigvoedsel, aan boord van een bus. Inktvis. Paarse mais, zowel in de vorm van een wrap als gedestilleerd tot een drankje. Lomo saltado, de lokale manier om snel vol te raken. Rijst. Salades. Pasta. Babygeitenvlees. Chips gemaakt van Yuca. Echte quesadilla’s en echte nacho’s met echte guacamole en echte salsa. Kaviaar. IJs gemaakt van Yuca.

Gedronken. Natuurlijk: Pisco sour. Een sloot brandy met opgeklopt eiwit. Maar ook: paarse mais (zie boven). Nu ongeveer 17 koppen cocathee (met zn tweeen). Bier uit Cuzco, origineel genoeg Cuzqueña genaamd. Verse sappen.

Gedaan. Stadscentrum van Lima bekeken, wisseling van de wacht gezien, langs de Pacific geflaneerd, lokale bus gepakt, Spaans gesproken (gaat verrassend goed), veel geslapen, de Islas Ballestas bezocht – een eilandengroepje net in de oceaan waar je op een gemiddelde ochtend anderhalf miljoen vogels – pelikanen, aalscholvers, … –  aantreft, en ook nog een kolonie zeeleeuwen en pinguins, waar je van geluk mag spreken als je geen guano op je krijgt (geen geluk gehad). 

Gedurfd. In een buggy met 90 kmh door de woestijn geracet en onmogelijke bochten over steile hellingen gemaakt. Gillen! Alsof je in een achtbaan zonder baan zit. Gesandboard; op een plankje van de voornoemde steile woestijnduinen van tientallen meters (Annette: Was echt wel 100 meter) afgesjeest (filmpje komt nog).