Tijd nu voor een tussendoortje. Omdat het Pinksterweekend blijkt te zijn, kunnen we geen overnachtingsplek in de buurt regelen. We besluiten op één dag heen en weer te gaan en nemen aan het einde van de ochtend de trein naar Ommen. Met de nodige omwegen dankzij de ‘geplande werkzaamheden’ komen we daar dan aan het begin van de middag aan. Meteen worden we in het diepe gegooid, want bijna meteen na ons vertrek uit Ommen komen we aan bij de eerste berg: de Besthmenerberg! Met zijn 33 meter hoogte is het letterlijk het hoogtepunt van het Pieterpad tot nu toe. Op de top van de berg staat een uitzichttoren dat de hoogte direct verdubbelt. Teun beklimt deze nog dapper maar Annette moet naar adem happen en blijft beneden achter. We zien de volgende top alweer opdoemen in de verte, hij raakt de wolken en we raken enigszins overweldigd.

Na de afdaling en een broodje pindakaas voelen we ons weer sterk genoeg voor de volgende klim. Het is de Archemerberg, die met (ruim!) 75 meter een belangrijk meetpunt voor de Rijks Driehoeksmeting vormt. Tijdens de klim zien we wat unieke vegetatie, zoals de alleen-op-deze-hoogte-levensvatbare jeneverbes die nergens anders in Nederland te vinden is. Op de top aangekomen suist de gure wind langs ons heen. We zijn de boomgrens allang gepasseerd en zien alleen kale vlaktes en een paar overlevers voor ons uit.

Tijdens de afdaling passeren we de ‘Dikke Steen’, wat vroeger de marken Lemele en Archem scheidde. De afdaling leidt ons langs een andere top, de Lemelerberg, waar we een WO2-monument vinden dat herinnert aan Kamp Erica, vroeger beter bekend als Kamp Erika, waar Hubertus Bikker, ‘De Beul van Ommen’, de scepter zwaaide en honderden mensen de dood in jaagde.

Na een stukje door open land begint het hard te regenen. We schuilen in de kantine van kampeerterrein ‘De Eelerberg’ en genieten van een warme choco+slagroom (in juni). Dan klaart het op en als we de zon weer zien beginnen we aan de laatste klim van de dag: de Eelerberg (38m)! Op de top van deze berg vinden we tegenwoordig een rusthuis. Nadat we ook deze berg af zijn gedaald komen we op onze aanvliegroute naar het avontuurlijke Hellendoorn, waar we niet veel van zien omdat bij de grens van de bebouwde kom onze vrienden Marieke en Willem-Jan klaarstaan met de auto. ‘s Avonds eten we pizza in, het moet gezegd worden, de beste pizzeria van het oosten van het land, il Campanile in Markelo (Markelo, geboorteplaats van Johan Nijenhuis!).