Met de baby naar Maleisië – Deel 1

Dag 1. Van Amsterdam de lucht in.

We vlogen dus met Lufthansa. We waren voor de verandering eens ruim op tijd op Schiphol. Een klein nadeel van Lufthansa is dat je eerst een korte vlucht naar Frankfurt maakt. Dat is niet zo erg, en ingecalculeerd, maar die vlucht vertrekt dus vanuit het Schengen deel van Schiphol. In het niet-Schengen gedeelte bevindt zich, bij het Rijks Museum filiaal, de geweldige Baby Care lounge, inclusief rustige cabinetjes, goede verschoningsmatten, en een magnetron!!!. Zoiets hebben we aan de Schengen kant niet kunnen ontdekken, dus dat is dan een bescheiden extra voordeel van direct vliegen.

Goed, met Lufthansa. We mochten als eerste aan boord. De buggy bleef achter bij de gate. Aan boord kreeg Florian meteen een geluidmakend armbandspeeltje in de vorm van een pelikaan, die we maar ‘Luftie’ doopten. Net als bij KLM krijgen we een extension voor de riem om hem op schoot te nemen. Er waren verder op deze korte vlucht geen speciale behandelingen (ook helemaal niet nodig natuurlijk). Florian zat lekker met iedereen te flirten, maar tijdens de landing werd het hem even te veel, tot hij het inflight magazine ontdekte.

Op FRA hadden we een redelijk korte overstap. We liepen naar de gate en daar werden we meteen naar voren geroepen. We kregen te horen dat het vliegtuigtype was gewijzigd waardoor onze stoelen niet meer op de ‘babyrij’ waren. (Schrik!!) We kregen nieuwe stoelen en ze zouden de anderen op de babyrij nog wel verplaatsen.

Weer mochten we als allereersten het vliegtuig in. We kregen twee stoelen in het midden van het vliegtuig, in het midden van een rij van vier, met voor ons de muur waar een babybedje bevestigd zou kunnen worden. Maar… Snel bleek dat de twee stoelen om ons heen toch wel gewoon bezet waren. We zaten dus vast tussen twee anderen. Florian zat ondertussen weer flink te flirten met de bemanning. We maakten een flesje melk voor hem voor tijdens het opstijgen. Dat ging goed; en na het opstijgen wist een van de stewardessen de twee mensen naast ons te verplaatsen naar andere stoelen. We kregen dus vier stoelen op een rij voor ons twee/drietjes, wat een geluk. (Later zouden we begrijpen dat deze vlucht de eerste nonstop LH vlucht was van Frankfurt naar Kuala Lumpur; de vlucht zat bij lange na niet vol, volgens ons zelfs niet halfvol.)

In de lucht werd een ‘bassinet’ (babybedje) voor ons aan de muur gemonteerd. Daar mocht Florian dus in gaan slapen. Dat ziet er ongeveer zo uit:

Mandje

Ja, meneer had er even geen zin in. Maar op een gegeven moment begon hij in zijn oogjes te wrijven en kon Annette hem al lopend door het vliegtuig in slaap krijgen; daarna konden we hem in zijn bassinet leggen en sliep hij de hele nacht door (met twee keer een opschrikkreetje dat verder niks voorstelde). Dat scheelt!

Dag 2. Van ergens in de lucht naar Kuala Lumpur.

Meneertje sliep erg goed in zijn bakje. Hij werd pas wakker toen ze het licht aandeden en dat was pas twee uur voor het einde van de vlucht. Tijd dus voor het ontbijt, maar het was eigenlijk wel laat voor het ontbijt, namelijk 13:00 lokale tijd in Maleisië. Florian ging vrolijk verder met het flirten met de crew. Hij was eigenlijk de hele reis het heertje, maar ook nu weer vond hij het niks meer toen we gingen landen. We weten nog steeds niet zeker wat het nou is. De luchtdruk die op zijn oren slaat is de voor de hand liggende verklaring, maar hij wilde ook niet drinken of eten, en dit keer hielp het heel goed toen we een filmpje afspeelden van de mobiel. Dus tijdens de landing zelf was hij weer helemaal ok.

Maleisië! We worden verwelkomd door een flink ontvangstcomité dat ons een roos en een tasje met Maleisië spullen geeft, en alweer een knuffel voor Florian. Met de buggy sjokken we rustig over de luchthaven, wisselen wat geld, bestellen een taxi, en lopen zo door de immigration en douane heen. Boem! Lekker warm buiten. De taxirit duurt een uur en we komen aan in ons hotel. De Swiss Garden Residences, waar we een van de torens met appartementen in mogen. We hebben een mooi tweekamerappartement en snel wordt een schattig babybedje binnengereden. Prima!

We doen boodschappen bij de 7-Eleven naast het hotel (voorverpakt brood en wat te drinken) en gaan ‘s avonds nog even uit eten op de Jalan Alor, een straat met alleen maar, ehm, ‘klassiek Maleisische straatrestaurantjes’. We zitten op straat op tien centimeter van passerende auto’s. Florian krijgt een stoeltje en alle aandacht. Het eten is rund in zoete saus, pinda’s, tauge drijvend in saus en sateh (kip aan spies, niet die gekke pindasaus).

‘s Nachts hebben we allemaal jetlag. Florian is niet huilerig, maar wel klaarwakker. Pas om een uur of vier gaat hij echt slapen, maar dan wel meteen tot een uur of tien.

Dag 3. Kuala Lumpur

En nu echt de stad in. We pakken de draagzak en lopen vol goede moed richting de Petronas Towers, maar vergeten dat het al halverwege de dag is en dus bloedjeheet. Snel een taxi in dus, waar de taxichauffeur ons mededeelt dat het toch wel grappig is, al die nieuwerwetse fratsen: in zijn tijd droeg de vrouw gewoon altijd de kinderen. Nou goed. Hij zet ons pal onder de torens neer en we lopen door het winkelcentrum (op de begane grond) naar het KLCC park. Daar had Annette gelezen over een ‘stadszwembadje’ voor de kleinste. En ja hoor, een openluchtbadje van een centimeter of tien, twintig diep. Dus hop Florian erin! Hij amuseert zich kostelijk en we zijn blij dat we de zwemluiers hebben meegenomen.

Badderen.

Na een kwartiertje badderen afdrogen en dan weer terug naar de torens voor de lunch. Dat doen we bij de Ben’s, een internationaal ogend (maar dat is alles in die mall) restaurant. Teun neemt de Mexicaanse wrap en Annette de salade met beef. Florian krijgt alle aandacht en zijn boterhammetjes.

Dan terug lopen naar het hotel; Florian is na de lunch in slaap gevallen achterop Teuns rug, en de zon is gaan liggen, dus dat is goed te doen. Kuala Lumpur is toch een vreemde stad. De verschillende delen van de stad worden doorbroken door snelwegen, maar ook gewoon veel bomen. Je hebt er dus wel veel hoge gebouwen, maar ook ruimte ertussen. Het is er zeker niet zo druk als in andere grote steden in Azië (maar misschien zitten wij gewoon in een rustig deel of seizoen).

In het hotel even rustig aan en even allemaal slapen. Dan krijgt Florian zijn avondeten en vervolgens gaan we nog even uit eten. We lopen naar restaurant Pinchos, een Spaans restaurant. Ook hier wordt Florian weer uitvoerig liefgehad door de bediening. Hier gaat het wel erg ver, het wordt een beetje vervelend, maar na een ‘that’s enough’ is het verder goed zo. Het eten is vam dezelfde kwaliteit als in een echt Spaans tapasbarretje.

Dag 4. Van Kuala Lumpur naar Melakka.

Vandaag kunnen we wat minder uitslapen dan gebruikelijk, want we moeten in gaan pakken. Om 12 uur checken we uit en laten de bagage nog even achter in het hotel, want we willen nog wel wat van de stad zien. Een van onze hobby’s is torens bestijgen. We nemen dus een taxi maar ‘Menara KL’ (KL Tower).

De lift gaat naar de ongeveer bovenste verdieping en daar is een ronddraaiend restaurant. Het eten daar is veelzijdig en overvloedig. Vooral de desserts zijn… Spannend. De Petronas Towers roteren natuurlijk ook langs, dus daar maken we de plichtmatige foto’s mee en dan is het na een uurtje wel weer mooi geweest. We lopen nog even door naar de Petronas Towers. Daar doen we nog wat boodschappen waarvan we verwachten dat we die niet per se buiten de stad kunnen vinden (billendoekjes, babyvoeding). Dan is het wel tijd om terug te gaan naar ons hotel. Daar staat de jongen van de Europcar al te wachten met onze ‘Proton’, blijkbaar een gangbaar merk hier. Teun laat zich even uitleggen hoe dat eigenlijk werkt, links rijden, en een automaat, en zo. We kijken kritisch naar de beschadigingen op de auto en schoppen een paar keer tegen de banden. En dan gaan we. Voor de navigatie hebben we 1) Uitgeprinte Google Maps navigatie. 2) Google Maps navigatie, op de telefoon. (Als je nog internet hebt, moet je de route alvast invoeren. Dan met de hand alle stappen afgaan. Hij laadt dan het relevante stuk van de kaart. De navigatie werkt vervolgens best goed ook zonder internet.) 3) Als backup, Apple Maps navigatie, op de iPad. (Zelfde strategie.) 4) Bebording. Daar heb je op de snelweg wel wat aan, maar in de steden helemaal niks.

Goed. Het rijden valt eigenlijk wel mee, de Maleisiërs rijden georganiseerder dan, zeg, Istanbulli, dus alleen het links rijden is een beetje spannend. En de batterij van de telefoon gaat sneller op dan we hopen. In Malakka zelf staan we een half uur langer in het verkeer dan gehoopt, maar we komen zonder een keer fout rijden aan op de plek van bestemming: het Jonker Boutique Hotel.

Melakka was een tijd lang een voorpost van de Nederlandse kolonies, de grootste buiten Indonesië. Er zijn hier dus Nederlandse invloeden te vinden. Ons hotel ligt aan de Jonker Street, er is ook een Heeren Street en een Stadthuys, wat een kopie van het toenmalige stadhuis van Hoorn NH moet voorstellen. Maar de Jonker en Heeren street zijn gewoon overgenomen hoor, en liggen nu in Chinatown.

Het statige stadhuis van Hoorn.

Het is al rond zessen, dus vrij snel gaan we uit eten. Of liever gezegd, op zoek maar een restaurant. Want er blijkt veel dicht te zijn op deze woensdagavond. Melakka is een echte weekendbestemming. Uiteindelijk komen we bij een ‘Portugees’ waar we kippenprutje en kipschnitzel nemen en na afloop ons niet al te best voelen. Maar goed, Florian kreeg een speeltje, het eten was snel klaar, dus ach.

Daarna slapen in onze luxe kamer.

Dag 5. Melakka

Rond twaalven zijn we allemaal wakker.

Dit moeten we misschien even uitleggen, want het berust op een briljante strategie van Annette, een alles-of-nietsstrategie die tot nu toe goed uitpakt (maar zeker nog mis kan gaan). De gedachte is als volgt. Volgens Florians ritme thuis gaat hij altijd om een uur of 20:00 (CET) naar bed. Als we dat aanhouden, dus 20:00 lokale tijd (zeg MYT), dan is dat dus 14:00 Nederlandse tijd. Ben je eerst een tijd bezig om hem zes uur terug te laten wennen, dan kom je thuis en heb je weer een jetlag van hier tot, eh, Tokio. Nee, zo was de strategie, hij gaat hier gewoon een paar uur later naar bed, tussen 22:00 en 23:00 MYT. Dus tussen 16:00 en 17:00 Amsterdam tijd. De gehypotheseerde voordelen: 1 dus minder jetlag te verwerken; 2 je kunt ‘s avonds de baby mee uit eten nemen zonder dat hij eigenlijk al moet slapen; en 3 onze terugvlucht gaat om middernacht, dus hij zal het minder erg vinden dat hij om 22:00 nog wakker op een vliegveld rondhangt (maar daarna zal het waarschijnlijk toch nog wat lastig worden). So far so good dus, maar we laten het u zeker weten als deze strategie nog in ons gezicht knalt.

We lopen de Jonker Street in. Er is nog steeds veel gesloten. We hebben de stad redelijk voor onszelf en de inwoners. Dus wat doen we? We lopen naar de malls. Malakka heeft er drie en ze zijn allemaal aangrenzend en in elk van de drie bevindt zich een Starbucks en een McDonald’s. We lunchen bij een of ander restaurantje waar we wat Westers eten bestellen (een club sandwich en een tosti hamkaas). Daarna doen we nog wat boodschappen (luiers, pindakaas, toetjes) bij de lokale supermarkt.

Terug naar het hotel om de gekochte spullen te droppen. Daarna gaan we iets doen wat ons al een paar keer lokte; naar de hysterische theewinkel. De exotische drankjes die ze hier als ‘thee’ verkopen zien er zo vreemd uit dat we die niet kunnen laten liggen. Teun bestelt een thee van gekookte afgekoelde melk met van die parels, in Amsterdam heb je tegenwoordig ook zo’n tent. (Parels in je thee: geen onvoorwaardelijk succes). Annette doet een minder dappere koude groene thee. Op de grond verschonen we de baby. Daarna lopen we naar het museumkwartier. Eerst op de foto met het Stadthuys, daarna verder naar een

Steen

kerk bovenop een berg (traplopen met een buggy gaat prima met z’n tweeën). In de kerk treffen we verschillende Nederlandstalige grafzerken aan van de hoofdkoopvaarders en hun familie.

Genoeg cultuur. Terug naar het hotel om voor het eten nog even uit te rusten. Deze avond vragen we bij het hotel eens waar we zouden kunnen eten en zij raden ons een Pakistani aan. Het is een eindje lopen, zelfs zover dat we om willen keren // de weg willen vragen, maar precies dan zijn we er, en we eten er ontzettend goed. Er komen mango lassi op tafel, en cheese naan, en lekkere kip uit de tandoori. Super eten en ook Florian vermaakt zich.

Dag 6. Malakka

Vandaag weer een lekkere rustige dag. Eerst brunchen bij het ‘Rainforest cafe’ wat stiekem gewoon een Coffee Company / brocanterie en teakhouten meubelzaak hybride is. Lekker aan de goede koffie. We lopen weer door het centrum – het is duidelijk dat het weekend wordt, want het is een stuk drukker – en bekijken een Chinese tempel. Florian speelt met een groep Chinese (etnisch op z’n minst) kinderen. Mooi houtsnijwerk, lekker veel wierook.

Dan lopen we weer langs de hysterische theewinkel. Vandaag neemt Annette een lycheethee met kleine gelatineuze aloëkubussen. Teun neemt de tropische verrassing met stukjes limoen en passievrucht. We raken verdwaald in Little India, komen later uit bij een paadje langs de gracht.

Gracht.

Sidebar. Die buggy, die bevalt prima zeg. De Maleisiers doen goed hun best om zoveel mogelijk begaanbaar te maken op wielen. De keren dat we de wagen moeten optillen vallen best mee. We hebben ook de draagzak mee; natuurlijk loopt dat nog gemakkelijker, maar dat is dan wel weer erg warm voor zowel drager als kind. Dus extra blij dat we zoveel op wielen kunnen doen!

Langs die gracht gaan we vervolgens thee drinken, bij een bijzonder charmant theehuisje/kledingzaak hybride. Naast ons ligt een huge-ass leguaan of varaan of krokodil te zonnen. Het is erg warm vandaag en we zijn dus blij met het rustige programma.

We eten bij een restaurant waar we al eerder wilden eten maar voor gesloten deuren stonden. Op vrijdag zijn ze wel open bij Nancy’s Kitchen, waar we de lokale ‘nyonya’ keuken proberen. Rijst, ja, met vlees; kip in een candlenut curry en varken in tamarinde en kokos curry. Florian eet lekker de rijst op en speelt, uiteraard, met de bediening. Na het eten kunnen we zien hoe de straat van ons hotel vol is gestroomd met toeristen en kraampjes; het is de ‘Jonker Walk’, een nachtmarkt van formaat. We wisselen buggy in voor rugdrager en maken nog een rondje. Je kunt er van alles eten en natuurlijk prullaria kopen. Ook is er een grootschalige karaoke op het plein voor het hotel. Gelukkig hebben we een kamer aan de achterzijde en vallen we na een badje en een flesje alledrie voldaan in slaap. Morgen naar de Cameron Highlands!

Het vervolg vind je in deel 2: link