Zout zout zout

Na een lange busrit komen we ´s ochtends in Uyuni aan. Het stadje ligt ver weg van alles, midden in een dor en zanderig landschap als gevolg waarvan de rastervormige straten zich in een laag stof hullen. We lopen naar ons hotel dat volgens ons handboek het enige stylisch verantwoorde hotel in heel Uyuni is. Dat klopt aardig, voor het eerst sinds de aankomst in de jungle weer een fijne (niet klamme) kamer met gordijnen een lekker tweepersoonsbed en een warme douche. Wat zouden we ons nog meer willen wensen? Uhm, gezondheid! De beroerde maaltijden van de jungletour blijven hun tol eisen. Want ook hier besluit Annette weer de nodige reeds genuttigde maaltijden te offeren, mikken is niet haar sterkste punt, haar witte schoenen blijven op een of andere manier een onverminderd populaire offerplaats. Wanneer ze zelfs water niet meer binnen kan houden besluiten we dat het tijd wordt om actie te ondernemen. Helaas, het is zaterdagavond en er is geen ziekenhuis te vinden. Dan maar zelf aan de slag met de voorraad uit Nederland meegebrachte antibiotica. Dit blijkt wonderwel te werken en we kunnen toch mee op een tour naar de Salar de Uyuni, een inmens grote zoutvlakte waar een door de regen een laagje water op ligt die werkt als een spiegel wat (letterlijk en figuurlijk) schitterende vergezichten opleverd. Wauw! Hierna rijden we door naar het plaatselijke treinkerkhof, en vervolgens begint onze tocht richting de meest zuidwestelijk gelegen punt van Bolivia. We rijden met een 4×4 door schitterende landschappen die nog het meest doen denken aan hoe de maan er uit moet zien. We komen langs allerlei lagunes in verschillende contrasterende kleuren, geel, groen, rood, zien veel flamingo´s, vulkanen, geisers. Te veel om op te noemen! De foto´s zeggen genoeg.

Na terugkomst in Uyuni nemen we ´s avonds de nachttrein naar Villazon, aan de Argentijnse grens. Het kopen van het kaartje voor deze trein was al een avontuur op zich; het loket is slechts een paar uur per dag geopend, na een nummertje ontvangen te hebben werden we binnengelaten in een ruimte die aandeed als een kerk en vervolgens werden de kaartjes verkocht op volgorde van gekregen nummer. Dachten we. De Bolivianen waren het hier niet geheel mee eens en meenden gerust af en toe voor te kunnen dringen, wat natuurlijk hilarische taferelen opleverde. Gelukkig waren we nog optijd aan de beurt en hebben we met de nodige formaliteiten een kaartje kunnen bemachtigen. In de trein redelijk kunnen slapen en de volgende ochtend na het ontbijt (jawel er werd ontbijt geserveerd in de trein) om 7.30u uitgestapt in Villazon. Vandaar een taxi genomen naar de daadwerkelijke grens, onze laatste Bolivianos gewisseld en in de rij gaan staan om het land uit te mogen. Dat duurde zeker anderhalf uur, waarna we achteraan in de rij konden gaan staan voor de Argentijnse immigratie. Nadat we 2,5 uur in de brandende zon op een brug in niemandsland hadden gestaan en bijna de hoop verloren te hebben Argentinie nog in te komen voor de lunch, kwam een douanebeambte alle paspoorten verzamelen van mensen met blonde haren en blauwe ogen. Teun kon gelukkig meevaren op Annettes arische uiterlijk en nadat alle stempels gezet waren werden de paspoorten uitgedeeld door een meneer die netjes de namen voorlas die in het paspoort stonden. Teun was als laatste aan de beurt, want die achternaam, dat snappen ze hier niet.

Toen dachten we alle formaliteiten gehad te hebben en hebben we een buskaartje naar Salta gekocht en hadden nog mooi wat tijd om te lunchen. Bij de busterminal teruggekeerd bleek een hele Boliviaanse familie (oma en haar twaalfkoppige gevolg) middels onze bus hun emigratie naar Argentinie te bewerkstelligen. Het inladen van hun spullen (dekens en vieze stinkende kleren) leverde een half uur vertraging op. Toen we dachten de nodige vertraging voor die dag achter de rug te hebben werd de bus stilgezet voor een blokkade van “boze jonge mensen die het ergens niet mee eens waren”. En ja hoor, als klap op de vuurpijl nog geen half uur later werd de bus weer stilgehouden door de Argentijnse douane, iedereen uitstappen met bagage, ja ook de ruimbagage werd weer uitgeladen en alles zou worden doorzocht. Ook hier zorgde Annettes uiterlijke kenmerken (en haar Nederlandse paspoort) er voor dat ze alleen maar hoefde te lachen naar de douanebeambte en vervolgens zonder ook maar een tas te hebben laten zien (laat staan de inhoud) door mocht lopen. Dit was wel anders voor de fortuinzoekende Boliviaanse familie die ervan verdacht werd drugs verstopt te hebben tussen de door hen meegebrachte spullen. Diverse tassen moesten worden ingeleverd en na de douanebeambte bijna te hebben aangerand lag de mater familias huilend en schuddenbuikend op de grond te jammeren, wat zeker een kwartier lang een schrijnend schouwspel opleverde. Daarnaast leverde het geheel zeker nog een uur vertraging op want maakte dat we pas om half een ´s nachts in Salta aankwamen. Wat waren we blij dat we op de grens nog even snel een hotel hadden gereserveerd!